Recep Ali AKSOYLU

Anne tarafımdan yeğenimiz olan Sevgili Burçak Çöllü, hem metnini yazıp yönettiği, ilmek ilmek ördüğü Nihayet Makamının hem de şarkılarını yazıp besteledi, fonda tamburuyla da solisti Ayşegül Aykaç’a eşlik etti.

Türk tiyatrosuna özveri ve yaratıcılıklarıyla güç katan tüm tiyatro emekçilerine duyulan saygının bir ifadesi olan prestijli Afife ödülüne layık görülen Sevgili Burçak Çöllü’yü sezonun son oyununda izledik, tebriklerimizi, çiçeğimizi sunduk.

Ödül, oyunun müziğine geldi ama kesinlikle Nihayet Makamı izlenmeye değer, dolu dolu bir oyun. Belgesel tadında. Ama sabit bir zaman diliminde değil, milli mücadelenin komitacılarını tam beyninizde canlandırırken bir sonraki sahnede kendinizi 50’lerde bulabiliyorsunuz. Ve süreçte replikler günceli de yakalayabiliyormuş. Burçak’ın annesi Tülay Atila oyunu daha önce 3 kez seyrettiğinden oyun sonrası kritiğinde Ferhan Şensoy ustayı örnekleyerek bu detayı vurguladı.

Burçak Çöllü ödülü hak ederek müzikle aldı ama metni de ilmek ilmek işlemiş özenle. Nihayet Makamı; köhnemiş bir köşkün içinde lekeli hummayla baş başa kalmış şair Şehvar Hanım ile ömrünü, kendi varlığını ona kabul ettirmeye adamış hizmetkarı olmuş bir başka kadın Sabriye’nin sonu gelmeyen çatışmalarının hikâyesi temelde.

Ana karakteri hizmetkar Sabriye olan Ayşegül Uraz, oyun boyunca Şehvar’ın hayatından farklı kişilere; zerzevatçıdan, dedikoducu Narkis Hanım’a ve vefasız Necip Bey’e bürünerek anlık zaman ve duygu geçişlerini tüm bedeni ve sesiyle, şiveleriyle yansıtma becerisini ortaya koyuyor.

Zaman zaman mekân - zaman karmaşası hissi veren kesişmeler oluyor gibi zannetseniz de yüksek lisanını yönetmelik alanında yapmış olan Burçak Çöllü, oyunun bütününde zorlu bir metnin üstesinden gelebiliyor ve tek perdelik 90 dakikalık oyunun bitiminde kendinizi oyunun içinde hissederek gözlerinizin nemini siliyor olabilirsiniz.

Bunda Ayşegül Aykaç’ın güzel sesi ve lirik tınılarıyla bir masal kahramanı, bir bahar esintisi gibi Burçak Çölü’nün tamburu eşliğinde hikâyenin şarkılarına ses verirken, bedeniyle de tüy gibi sahnede dolaşması, dekor ve kostümü düzenlemedeki zarafetinin etkisi mutlak. Ayşegül’ün performansını önceden bildiğimden yadırgamıyorum ama hem Sabriye’yi, hem de Şehvar’in yaşamından başka kişileri canlandıran diğer Ayşegül’ün (Uraz) performansına bayıldım. Şehvar’a can veren Gülhan Kadım zaten deneyimli bir oyuncu ve kusursuzdu. Bayıldığım bir detay daha vardı, bahsetmeden geçmek istemiyorum; eski şöminenin kapı gibi açılarak faytona dönüşmesi.

Burçak Çöllü, İTÜ Konservatuvarda kompozitörlük okudu. Çok genç yaşta Şehir Tiyatrolar’ında, Devlet Tiyatro’sunda oyun müzikleri yaptı ama aslında o çok yönlü bir sanatçı. Nihayet Makamında olduğu gibi oyun yazıyor, yönetiyor, gerekirse rol alıyor, enstrüman çalıyor.

Maalesef Burçak Çöllü ve Burçak gibi birçok gerçek sanatçıyı sanatın içerisindekiler ile tiyatro severler ancak tanıyabiliyor, alkışlayabiliyor. Zaten bu karakterlerin ortak özellikleri de icra ettikleri sanatlarıyla var olabilmeyi tercih etmeleri. Biliyoruz ki sanatsal derinlikleri olmadan bir dizi ya da şarkı ile bir anda popüler olanları ertesi sezon kimse anımsamazken sanatının hakkını verenler biraz geride ama hep kürsüde kalabilmektedirler. Adlarına ödüller düzenlenebilmekte, yarınlara kalabilmektedirler.

Genç yaşında Afife Ödülünü müzik dalında hak eden Burçak Çöllü için yıllar önce, daha okullu iken “henüz akrabaları bile tanımıyor, bilmiyor ama onun yakın gelecekte tiyatromuzun Oscar’ını kazanacağına inanıyorum” diye yazmıştım. Bugünde bir adım daha ileriye gidip gelecek yıllarda Afife ödülünü farklı dallarda da almakla kalmayıp onun yurt dışındaki temsillerini de gururla takip edecek, alkışlayacağız diyorum.

Çünkü yaptığı işe çok büyük saygısı var. Sahnelenen tüm oyunlarında olduğu gibi ödüle hak kazandığı Nihayet Makamı bir tiyatro oyunu olduğu kadar doktora tezi kıvamında tarihi gerçekleri, dönemin sınıfsal ve siyasal nüanslarını içeriyor. Bu yönüyle bile Nihayet Makamı pür dikkat izlenmeye değer; ama artık gelecek sezonda.